Մոսկվայի զգուշավոր քաղաքականությունը Փաշինյանի ռեժիմի նկատմամբ. հիմա անիմաստ է կոշտ արձագանքելը
Regnum.ru- ն գրում է, որ Երևանը հերթական հակառուսական քայլն է արել: Հայաստանի իշխանությունները վերջերս որոշել են դադարեցնել Sputnik-Արմենիա ալիքի հեռարձակումը երկրում մեկ ամսով հետ կանչելով դրա ռետրանսլյատոր «Տոսպա» ռադիոկայանի լիցենզիան։ Բացի այդ, ռետրանսլյատորը տուգանվել է 500 հազար դրամով (մոտ 1200 դոլար)։Հայաստանի իշխանություններն այստեղ երկու պահանջ են ներկայացրել: Նախ «Ուրբաթ Տիգրան Քեոսայանի հետ» հաղորդաշարին, որտեղ հեղինակն իբր «երկրի և ժողովրդի պատվին ու արժանապատվությանն ուղղված հեգնական և նվաստացուցիչ հայտարարություններ է արել չունենալով դա անելու բարոյական իրավունք՝ որպես օտարերկրյա քաղաքացի»:
Երկրորդը «Абовян Time» հաղորդումն է, որտեղ Հայաստանի խորհրդարանի նախկին պատգամավոր Արման Աբովյանն իբր «խուճապ տարածող և չճշտված ու ոչ հավաստի աղբյուրների վրա հիմնված հայտարարություններ է արել»։
Մոսկվայի զգուշավոր քաղաքականությունը Նիկոլ Փաշինյանի ռեժիմի նկատմամբ (որն ակնհայտորեն հակառուսական կուրս է բռնել և դրանից չի շեղվելու) կարելի է բացատրել ևս երկու գործոնով:
Նախ դա ուկրաինայում տեղի ունեցողի պայմաններում հետխորհրդային տարածքում որևէ լուրջ ճգնաժամ հրահրել չցանկանալը։ Այդ իսկ պատճառով Մոսկվան փորձում է սառեցնել իրավիճակը և չարձագանքել որևէ սադրանքի, որի նպատակը ստատուս քվոյի խախտման դրդելն է (օրինակ Հայաստանին խնդրելը դուրս գալ ՀԱՊԿ-ից և ԵԱՏՄ-ից)։
Երկրորդ հերթին հարցը հայ բնակչության ներկայիս հոգեբանական վիճակը հասկանալու մեջ է, որը քվեարկեց Փաշինյանի օգտին այն բանից հետո, երբ վերջինս հանձնեց Ղարաբաղը և շարունակում է պաշտպանել նրա հակառուսական կուրսը։ Դա մասամբ այն պատճառով է, որ բնակչությունը պետք է ինչ-որ մեկի վրա բարդի Ղարաբաղի հայերի դավաճանության հարցը (որը կատարված է Հայաստանի կառավարության կողմից, և որն ընտրել է նույն հայ բնակչությունը): Եվ այդ տեսանկյունից Մոսկվայի կոշտ քաղաքականությունը Փաշինյանի նկատմամբ կընկալվեն որպես բուն Հայաստանի դեմ ուղղված քայլեր։
Ուստի հիմա ժամանակավրեպ է և անիմաստ է կոշտ արձագանքելը: Նման արձագանքը ոչինչ չի փոխի և չի հանգեցնի, պայմանականորեն, նրան, որ հայերը դուրս կգան փողոց տապալելու հակառուսական վարչապետին։
Այսինքն շատ ավելի արդյունավետ կարող է լինել հայ բնակչությանը թույլ տալ գնալ Փաշինյանի հետևից մինչև հավաքական ողբերգական ավարտ, եթե, իհարկե, նա ժամանակին խելքի չգա ու չշեղվի Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների խզման ճանապարհից (որից հետո կկորցնի նոր տարածքներ): Դա գոնե կենդանի օրինակ կդառնա տարածաշրջանում Մոսկվայի մյուս գործընկերների համար, օրինակ այն մասին, թե ինչպես չպետք է անել:
Նախ դա ուկրաինայում տեղի ունեցողի պայմաններում հետխորհրդային տարածքում որևէ լուրջ ճգնաժամ հրահրել չցանկանալը։ Այդ իսկ պատճառով Մոսկվան փորձում է սառեցնել իրավիճակը և չարձագանքել որևէ սադրանքի, որի նպատակը ստատուս քվոյի խախտման դրդելն է (օրինակ Հայաստանին խնդրելը դուրս գալ ՀԱՊԿ-ից և ԵԱՏՄ-ից)։
Երկրորդ հերթին հարցը հայ բնակչության ներկայիս հոգեբանական վիճակը հասկանալու մեջ է, որը քվեարկեց Փաշինյանի օգտին այն բանից հետո, երբ վերջինս հանձնեց Ղարաբաղը և շարունակում է պաշտպանել նրա հակառուսական կուրսը։ Դա մասամբ այն պատճառով է, որ բնակչությունը պետք է ինչ-որ մեկի վրա բարդի Ղարաբաղի հայերի դավաճանության հարցը (որը կատարված է Հայաստանի կառավարության կողմից, և որն ընտրել է նույն հայ բնակչությունը): Եվ այդ տեսանկյունից Մոսկվայի կոշտ քաղաքականությունը Փաշինյանի նկատմամբ կընկալվեն որպես բուն Հայաստանի դեմ ուղղված քայլեր։
Ուստի հիմա ժամանակավրեպ է և անիմաստ է կոշտ արձագանքելը: Նման արձագանքը ոչինչ չի փոխի և չի հանգեցնի, պայմանականորեն, նրան, որ հայերը դուրս կգան փողոց տապալելու հակառուսական վարչապետին։
Այսինքն շատ ավելի արդյունավետ կարող է լինել հայ բնակչությանը թույլ տալ գնալ Փաշինյանի հետևից մինչև հավաքական ողբերգական ավարտ, եթե, իհարկե, նա ժամանակին խելքի չգա ու չշեղվի Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների խզման ճանապարհից (որից հետո կկորցնի նոր տարածքներ): Դա գոնե կենդանի օրինակ կդառնա տարածաշրջանում Մոսկվայի մյուս գործընկերների համար, օրինակ այն մասին, թե ինչպես չպետք է անել:
