Դավաճանները սովորաբար ջրի երես են դուրս գալիս հատկապես երկրի ու ազգի համար ճակատագրական պահերին
Ուռուցքաբան-գինեկոլոգ Վահե Տեր-Մինասյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. «Դավաճանության ոչ նուրբ արվեստըՑավոք մեր ողջ պատմության ընթացքում դավաճանների պակաս չենք ունեցել։ Ընդ որում, մարդկային այս տեսակը սովորաբար ջրի երես է դուրս գալիս հատկապես երկրի ու ազգի համար ճակատագրական պահերին։ Ավելին, այն սովորաբար իրեն սկսում է ներկայացնել որպես փրկիչ։ Երբեք ոչ մի դավաճան չի ասել ու չի ասելու, թե դավաճանում է։ Հակառակը՝ եկել է ազգը փրկելու...
Դավաճանություն է պետական, ռազմական գաղտնիքների բացահայտումը,
Դավաճանություն է, թշնամիներին «գլխի գցելը» թե սրանք թուլացել են ու հարձակվելու ճիշտ ժամանակն է, դե մենք էլ ինչով կարողանանք, կօգնենք,
Դավաճանություն է Երկրի համար ծանր օրերին վարձու լրատվամիջոցում հոդված պատվիրելն ու գրելը,
Դավաճանություն է Երկրի համար ծանր պահին «ընդիմություն խաղալը»։ Պատերազմական երկրում ընդդիմությունը կանգնում է ազգի ու իշխանության կողքին ու թիկունքից դանակ չի խրում։
Դավաճանություն է Երկրի լեգիտիմ ընտրված գերագույն հրամանատարին ու նրա թիմին հայհոյելը։
Դավաճանություն է հիվանդությունից մահացող մարդու ու նրա հարազատների զգացմունքներն օգտագործելը, հատկապես այն մարդկանց կողմից, ում օրոք երկրից միլիոնից ավելի մեր հայրենակից հեռացավ...
Դավաճանություն է ամիսներով տուն չգնացող բժշկի, սահմանին կանգնած զինվորի, առավոտից գիշեր հող մշակող գյուղացու, կոպեկներով աշխատող ուսուցչի ու բանվորի, Երկրի ու Հայրենիքի հանդեպ։
Հ.Գ.
Անշուշտ իշխանությունը թույլ է տալիս բազմաթիվ սխալներ, որոնց մասին անշուշտ պետք է խոսել, ինչի համար անշուշտ պետք է քննադատել և առաջարկներ ներկայացնել։ Անշուշտ ցանկացած իշխանության պետք է զսպել, բայց երբեք ու երբեք չի կարելի դավաճանել...
