Ինչպես կարող են Երևանի իշխանություններն իրենց երկիրն անվտանգ համարել, երբ նրա տարածքի որոշ հատվածներ արդեն օկուպացված են ադրբեջանցիների կողմից          Գեղարքունիքի մարզում հայրը կասկածվում է իր անչափահաս դստերը հաճախակի ծեծի ենթարկելու մեջ և փորձել է սեռական հարաբերություն ունենալ նրա հետ       Պարզվել է վանաձորցի 20-ամյա հղի կնոջ մահվան պատճառը    

26 հոկ 2021 10:00

Ժամանակն աշխատում է ի վնաս Հայաստանի,արտաքին վտանգի սպառնալիքի մակարդակն ավելի բարձր է. «Փաստ»

Ադրբեջանի կողմից Արցախում պատերազմի սանձազերծումից արդեն մեկ տարի ժամանակ է անցել։ Ճիշտ է, պարտության բարոյահոգեբանական, տնտեսական ու մնացյալ այլ հետևանքները հեշտ չէ արագ հաղթահարել, սակայն նույնիսկ այս պայմաններում ուղղակի անհրաժեշտ էր արագորեն ձեռնամուխ լինել կորսված ներուժի վերականգնմանը։ Ընդ որում, այնպես չէ, որ Արցախյան 44-օրյա պատերազմի ավարտից հետո ՀՀ-ին սպառնացող արտաքին սպառնալիքի չափը փոքրացել է կամ վերացել։ Դեռ ավելին՝ հրադադարը շատ փխրուն է, իսկ թշնամին ցանկանում է իր հաղթանակը ամրապնդել բոլոր առումներով, քանի դեռ Հայաստանում իշխանության են Նիկոլ Փաշինյանն ու իր «թիմը»։


Իսկ դա նշանակում է, որ արտաքին վտանգի սպառնալիքի մակարդակն ավելի բարձր է։ Դրանով են պայմանավորված թուրք-ադրբեջանական անընդմեջ համատեղ զորավարժությունները և ադրբեջանական զինված ուժերի կողմից պարբերական դարձած հրադադարի ռեժիմի խախտումներն ու սահմանային սադրանքները։ ՀՀ իշխանությունների խնդիրն էր հրադադարի հաստատումից անմիջապես հետո ձեռնամուխ լինել առաջին հերթին Հայաստանի զինված ուժերի վերականգնմանը։ Այնինչ, նրանք միայն խոսել են Հայաստանի ռազմական պոտենցիալի վերականգնման մասին, բայց ոչինչ չեն արել այս ուղղությամբ։ Կարճ ասած՝ հարցը դատարկ խոսքերից այն կողմ չի անցել։ Բայց մեկ տարվա ընթացքում պետք է առնվազն ականատես լինեինք բանակի վերազինմանը, զենքերի ձեռք բերման նոր պայմանագրերի կնքմանը, հայ-ռուսական ռազմատեխնիկական համագործակցության խորացմանը։


Այս ամենին զուգահեռ, Ադրբեջանը, թեև հաղթել է պատերազմում, սակայն ակտիվորեն ձեռնամուխ է լինում նոր զինված ստորաբաժանումների ստեղծման ու զորամասերի բացման գործին և արդեն իսկ հայտարարում է միլիարդավոր դոլարների նոր ժամանակակից զենքեր գնելու մտադրության մասին։ Այս հանգամանքը շատ լուրջ ահազանգ է հայկական կողմի համար, սակայն Փաշինյանի կառավարման պայմաններում զինված ուժերի բարեփոխման մասին խոսելն անգամ անլուրջ է թվում։ Իշխանությունների պատկերացրած բարեփոխումը ավելի շատ զինված ուժերի թուլացմանն է միտված լինելու, քանի որ իրենք ցանկանում են, օրինակ՝ պարտադիր զինծառայության ժամկետը կրճատել։


Փաշինյանը խոսում էր, թե պետք է 5 տարին մեկ եռամսյա կամ երկամսյա ծառայություն լինի։ Այս նախաձեռնությունն ի՞նչ կարող է նշանակել, եթե ոչ զինված ուժերի թուլացում։ Փաստացի այսօր բանակը միայնակ է մնացել. չնայած իշխանություններն անընդհատ խոսում են պրոֆեսիոնալ բանակի մասին, սակայն հենց իրենք իսկ գաղափար չունեն, թե պրոֆեսիոնալ բանակի ձևավորումն ինչպիսի ժամանակատար, ռեսուրսներ կլանող ու աշխատատար գործընթաց է։ Հայաստանի համար կենսական նշանակություն ունեցող հաջորդ կարևոր հարցը վերաբերում է դիվանագիտական դաշտում հայկական դիրքերի ուժեղացմանը, բայց, ինչպես տեսնում ենք, կապիտուլ յացիոն հայտարարությունը ստորագրած Փաշինյանը բանակցային գործընթացում կորացած մեջքով և միայն զիջողի դիրքերից է հանդես գալիս։ Իսկ արտաքին ճակատում նպատակաուղղված աշխատանքներ տանելու փոխարեն իշխանություններն իրենց շարքերում ինչքան ոչ պիտանի, սոսկ քաղաքական գործիչներ կան, որոնք չեն տիրապետում արտաքին քաղաքական ամենատարրական նրբություններին, տեղավորեցին ԱԳՆ համակարգում կամ էլ դեսպաններ նշանակեցին։


Մյուս կողմից՝ սփյուռքի հետ հետադարձ կապն ընդհանրապես չի գործում։ Հայաստանը քաղաքական քարտեզի վրա դադարել է գործոն լինելուց, և մեզ վերաբերող հարցերը պարզապես կարող են այլ երկրներ որոշել առանց նույնիսկ մեր, իսկ ավելի ստույգ՝ գործող իշխանությունների կարծիքը հաշվի առնելու։ Պետության համար կենսական նշանակություն ունեցող ամենակարևոր հարցերից մեկն էլ վերաբերում է համաճարակային իրավիճակին։


Եթե կորոնավիրուսի համավարակը կրկին մեծ թափ ստանա, ապա այն կարող է ոչ միայն խոչընդոտել Հայաստանի տնտեսական վերականգնման գործընթացը, այլև նոր ճգնաժամի պատճառ դառնալ։ Սակայն իշխանությունները չեն գիտակցում այս հարցի կարևորությունը այնպես, ինչպես պետք է։ Նրանք, բացի մի քանի ձևական քայլերից, անհրաժեշտ իրական աշխատանքներ չեն տանում: Դեռ ավելին, անտեսելով համաճարակի վտանգը՝ երկրի իշխող շրջանակները մարդկանց հրավիրում էին Հանրապետության հրապարակ Անկախության տոնի կապակցությամբ գույնզգույն միջոցառմանը ներկա գտնվելու։


Բայց դե, Փաշինյանից ու իր իշխանությունից ավելին սպասելը, մեղմ ասած, հիմարություն է: Չէ՞ որ նրանք միշտ շատ ավելի կարևոր «գործերով» են զբաղված։ Նրանք տարված են անիմաստ շոուներով ու ոչինչ չտվող միջոցառումներով, որպեսզի աշխատանքի իմիտացիա ստեղծեն, որպեսզի պարզապես պահեն իրենց աթոռները, ինչ գնով էլ լինի։ Ստացվում է, որ մինչ ժամանակն աշխատում է ի վնաս Հայաստանի, իշխանությունները լրիվ անգործունակ են դարձել և միայն դեկորացիայի դեր են կատարում։ Իսկ եթե այսպես երկար շարունակվի, ապա առանց չափազանցնելու ոչ միայն Արցախը, այլև Հայաստանն էլ հետը կարող ենք կորցնել։



Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում

Մեկնաբանություններ


Համընկնող լուրեր