Ռուսաստանի համար ավելի ձեռնտու է, որ Լեռնային Ղարաբաղը լինի ադրբեջանական, աշխարհագրական առումով Ադրբեջանն այսօր ավելի կարևոր է, քան...
Dzen.ru-ն գրում է, որ ակնհայտորեն ավելի ձեռնտու է Ադրբեջանին քաշել Ռուսաստանի կողմը, քան Հայաստանի հետ շատ երերուն և անվստահելի «համագործակցություն» վարել։ Նախ, Ադրբեջանն ավելի հարուստ է և կարիք չունի այնքան էական բովանդակության, որը պետք է ծախսվի Հայաստանի վրա։ Երկրորդը զուտ աշխարհագրական առումով Ադրբեջանն այսօր ավելի կարևոր է, այնտեղով է անցնում դեպի Իրան ճանապարհը, որը շարունակվում է Պարսից ծոցով մինչև Հնդկաստան։ Նախատեսված Հյուսիս-Հարավ երթուղին առանց Ադրբեջանի շատ ավելի բարդ կլինի, քանի որ անհրաժեշտ կլինի բեռներ տեղափոխել Կասպից ծովով, այն վերբեռնել նավերի վրա, իսկ հետո նորից Իրանում վագոնով կամ բեռնատարով տեղափոխել:Ռուսաստանը Հայաստանի հետ ընդհանուր սահման չունի, այն նման է կղզու, նրանից միակ օգուտը նրա տարածքում գտնվող մեր մի քանի ռազմաբազաներն են (որոնց հասնելու ճանապարհը կամ Վրաստանով է, կամ Ադրբեջանով)։ Հայաստանը որպես Իրան կամ Թուրքիա միջանցք օգտագործելու հեռանկարներ դեռ չկան։
Հավանաբար դա է պատճառը, որ Փաշինյանին ջախջախեցին և ստիպեցին ճանաչել Լեռնային Ղարաբաղի պատկանելությունը Ադրբեջանին։ Ալիև-Փաշինյան վերջին հանդիպման հրապարակային փոխհրաձգությունը ցույց տվեց, որ փոխզիջումը կամավոր չի եղել, ամենայն հավանականությամբ Փաշինյանին ուղղակի անելանելի դրության մեջ են դրել (դրա համար էլ նրա դեմքը միշտ այդքան թթու-մռայլ է)։ Ալիևը, ընդհակառակը, բարձր տրամադրություն ունի և ակնհայտորեն վայելում է հաղթանակը։
Նման նվերի համար, հուսանք, Ալիևը դեմ չի լինի իր տարածքով դեպի Իրան տրանսպորտային միջանցք ստեղծելուն։ Դա միայն պլյուս է նրա երկրի համար՝ և՛ փող, և՛ կարգավիճակ, և ժամանակի ընթացքում կարող է առաջանալ ԵԱՏՄ-ին կամ նույնիսկ ԲՐԻԿՍ-ին անդամակցելու ցանկություն։ Ի՞նչ վատ բան կա դրա մեջ: Միացյալ Նահանգները հեռու են, իսկ հարևաններն այստեղ են և նրանց հետ պետք է ապրել։
Հիմա պետք է սպասել ամերիկացիների արձագանքին: Չմոռանանք, որ չգիտես ինչու, Երեւանում է գտնվում աշխարհում ԱՄՆ երկրորդ ամենամեծ դեսպանատունը, իրականում դա կրետի բույն է, որը խառնաշփոթ է սերմանում ամբողջ Անդրկովկասում ու խնդիրներ ստեղծում Ռուսաստանի ու Իրանի համար։ Եվ քանի դեռ այն կա, Հայաստանը չի կարող լինել վստահելի կամ նույնիսկ պարզապես անկախ գործընկեր։ Շատ հավանական է, որ հիմա հայերը սկսեն ամենատարբեր բողոքի ակցիաներ իրականացնել «ազգային շահերի դավաճանության դեմ» և կփորձեն խաթարել պայմանավորվածությունները։ ԱՄՆ-ին դուր չի գալիս, երբ ինչ-որ մեկը խաղաղության բանակցություններ է վարում:
Փաշինյանին կարող են հեռացնել, սակայն, ով էլ նրան փոխարինի, նա ոչինչ չի կարող անել՝ Ռուսաստանը չի աջակցի «հայ ժողովրդի պայքարին իր պատմական տարածքների համար», իսկ առանց դրա ամեն ինչ կմնա այնպես, ինչպես կա։ Ռուսաստանի համար ավելի ձեռնտու է, որ Լեռնային Ղարաբաղը լինի ադրբեջանական: Այնպես որ, ամերիկացիների համար առայժմ առանձնահատուկ իմաստ չկա փոխելու նմանատիպ, հավերժ մռայլ քաղաքական գործիչին, ինչպիսին Փաշինյանն է։ Բայց հավանաբար կսկսեն աշխատել Ադրբեջանի հետ և կփորձեն չեղարկել երկաթուղային ճանապարհը դեպի Իրան։
Ռուսաստանի համար, իհարկե, իդեալական տարբերակը կլինի Փաշինյանին փոխել Արևմուտքից ավելի անկախ մարդու հետ, ով կարող է գոնե երկու անգամ կրճատել ամերիկյան դեսպանատունը: Բայց, ավաղ, այնտեղի մեր դեսպանատունը շատ փոքր է, իսկ մեր ՀԿ-ները, եթե իհարկե կան, իրականում չգիտեն ինչպես աշխատել։
Եվ նույնիսկ ավելի իդեալական տարբերակ կլինի Ադրբեջանին ներքաշել ռուս-հնդկական-չինական ճամբար: Այդ դեպքում Հայաստանի համար ավելի հեշտ կլինի դուրս գալ անգլո-սաքսոնների կախվածությունից և դուրս մղել Հարավային Կովկասից։
