Ինչո՞ւ են Հայաստանում սիրում կյանքից հեռացած արտիստին, բայց ոչ՝ ողջ, ստեղծագործ ու կարող մարդուն
Հաղորդավարուհի, դերասանուհի Նազենի Հովհաննիսյանն «Ինստագրամ»-ի իր էջում հրապարակել է լուսանկար և կիսվել իր մտորումներով:Լուսանկարին կից դերասանուհին գրել է.
«Մի բան հարցնեմ. ասեք, թե կարող եք. ինչո՞ւ են Հայաստանում սիրում մեռած արտիստին, բայց ոչ՝ ողջ, ստեղծագործ ու կարող մարդուն: Ինչո՞ւ են գերադասում, երբ հայն ապրում է երկրից դուրս, ինչո՞ւ են մեծարում դրսի՝ նույնիսկ միջակ մնացած հային, քան, թե ներսում պատեր ջարդող ու աշխատանքով ամեն օր մի բան փոխող մարդուն: Ինչո՞ւ են սիրում խեղճացած, կոտրված, լացող արտիստին, քան, թե ուժեղ, իրեն հավաք պահող ու թուլությունները իր համար միայն պահող մեկին: Ինչո՞ւ են մարդու հաջողությունը չափում նրա՝ այդ պահի եկամտով, ամուսնու բանկային հաշվով կամ առհասարակ ընտանեկան ստատուսով,
Փոխարենը գնահատելու մարդուն իր ամբողջականության մեջ ու հենց իրեն՝ առանց «արքունիքի»:
Ինչո՞ւ են ատում ինքնուրույն ու հավաք, կարծիք ու փորձառություն ունեցող արտիստին, և ինչո՞ւ են անպայման ուզում տարիների մեջ նրան տեսնել անփոփոխ՝ մումիֆիկացված, բայց րոպեի մեջ իր «կարծիքի» մեջ փոփոխական, հարմարվող ու «հարմար»:
Ինչո՞ւ են մատնողին ներում, իսկ հավատարիմ մնացողին՝ մատնում: Ինչո՞ւ են վազելով ապրում, որ միայն սիրելի մարդու մահվան պահին կանգ առնեն, հիշեն ու մեծարեն: Ինչո՞ւ են ընկերաբար կիսվածդ գաղափարը գրպանում, ու դեռ հայավարի մուննաթ գալիս, երբ կիսաժպիտդ են տեսնում:
Արարատը… ինչո՞ւ մեզ հետ «չի ապրում» և ինչու ենք միայն նրան նայելով համակերպվում:
Ինչուների ցանկը շարունակեք ինքներդ. ես գնամ ու շարունակեմ հավերժ «պատերը» ջարդել ու ուղեղս կրթել, լցնել ու ամրացնել,որ դիմանա»:
