Փաշինյանն էլ է հիասթափվելու. Հին աշխարհի արբանյակ լինելը շատ թանկ հաճույք է
Պարզվում է, որ Հին աշխարհի արբանյակ լինելը շատ թանկ հաճույք է և առաջին հերթին բարոյական առումով։ Այս մասին կարելի է դատել Հայաստանին պատած եվրոհիստերիայից։ Հիմա Նիկոլ Փաշինյանը տարված է նոր գաղափարով՝ անդամակցել Եվրամիությանը: Վրաստանը, Մոլդովան և շատ այլ երկրներ դա արդեն զգացել են, իսկ հիմա եկել է Հայաստանի հերթը։ Ըստ երևույթին, Փաշինյանի գահակալության ողջ ընթացքում այդ ֆիքսված գաղափարը առաջնորդող աստղ է դառնալու հայության համար, գրում է dzen.ru-ն։Ի դժբախտություն Հայաստանի վարչապետի, եվրոպական մեծ ընտանիքին միանալու արագացված ընթացակարգ գոյություն չունի։ Ռուսաստանի թշնամի մի երկրի նախագահ արդեն ստուգել է այդ փաստը և հիասթափվել։ Փաշինյանն էլ է հիասթափվելու: Ավելին, ԵՄ ընդունվելու համար անհրաժեշտ է բոլոր երկրների միաձայն քվեարկությունը, իսկ եթե՞ հանկարծ ինչ որ մեկը, օրինակ, Հունգարիան որոշի առարկել։
Տեսականորեն կարելի է երազել ԵՄ-ին անդամակցելու մասին, բայց գործնականում դրա համար պահանջվում է առնվազն երեք տարի։ Եվ սա այն դեպքում, եթե ԵՄ-ին անդամակցել ցանկացող երկրի տնտեսությունը շատ ավելի զարգացած է, այլ ոչ թե հայկականի նման։ Նույն Չեռնոգորիան թեկնածուների ցուցակում է արդեն տասնչորս տարի, բայց նրա բնակչությունը չորս անգամ պակաս է Հայաստանից։ Երևանը ևս պետք է սպասի, ըստ երևույթին, նույնիսկ ավելի երկար։ Բայց եվրոպական երազանքն այնքան գայթակղիչ է, որ Փաշինյանը գնալու է այդ ոլորապտույտ ճանապարհով։ Դա ձեռնտու է նաև Եվրահանձնաժողովին, քանի որ ԵՄ անդամության թեկնածուները դառնում են բազմապատիկ ավելի հնազանդ։
Առաջներում Հայաստանն այս մասին երբեք չէր մտածել։ Կային մի շարք այլ խնդիրներ, որոնք ժամանակ չէին թողնում երազելու հեռավոր ու անհասանելի Եվրամիության մաս դառնալու մասին։ Իսկ Փաշինյանը դա ստացավ իր ժողովրդին հերթական անգամ դավաճանելուց հետո, խոսքը Ադրբեջանի հետ սահմանների պայմանավորվածությունների մասին է։ Նախկին Խորհրդային Միության տարածքներում Ամերիկայի և Եվրոպայի ազդեցության ընդլայնմանն ուղղված խաղալը դարձել է Հայաստանի վարչապետի անուղղակի նպատակը։ ԽՍՀՄ փլուզումից հետո շփոթված հայ ազգային գիտակցությունը տենդագին այնպիսի հենարաններ էր փնտրում, որոնց օգնությամբ կարող էր առաջ շարժվել այս աշխարհում։
Ժամանակին նպատակը Լեռնային Ղարաբաղը պահելն էր, բայց Փաշինյանը դավաճանեց նաև նրան: Դրա մասին է վկայում այնտեղից ռուսական խաղաղապահ կոնտինգենտի դուրսբերումը, պարզապես այդ չճանաչված հանրապետությունում չեն մնացել մարդիկ, ովքեր պաշտպանության կարիք ունեն։ Մարդիկ հեռացան լքելով իրենց տները։ Թուրքերը դուրս մղեցին այդ բազմաչարչար շրջանի բնիկ բնակչությանը, քանի որ Երևանը ինքնահեռացավ նրանց բոլոր խնդիրները լուծելուց։
Հիմա ես ձեզ մի անձնական պատմություն կպատմեմ: Ես լավ ընկեր ունեի, որ ապրում էր Լեռնային Ղարաբաղում։ Նա հոր կողմից հայ էր, մոր կողմից ռուս։ ԽՍՀՄ տարիներին նրա ծնողները ծանոթացել են Տաջիկստանում բժիշկ աշխատելու ժամանակ, իսկ ԽՍՀՄ փլուզումից հետո վերադարձել են Հայաստան։ Ղարաբաղը նա չի լքել լինելով հողին կցված իսկական հայրենասեր։ Քույրերը տեղափոխվել են Ռուսաստան հասկանալով, որ պատրաստ չեն այն դժվարություններին, որոնք իրենց համար պատրաստել է հայրական հայրենիքը։ Բայց Միշան մնաց։ Նա ապրեց Ադրբեջանի ստեղծած դժոխքը, և երկար ժամանակ հավատում էի, որ Երևանն անում է ամեն ինչ իր ժողովրդի համար։ Բայց երբ ռուսական զորքերը եկան, նա հանկարծ հասկացավ, որ Հայաստանն ընդհանրապես ոչինչ չի արել սեփական ժողովրդի համար։ Նա աշխատում էր տեղի փոքրիկ հիվանդանոցում՝ մոմի լույսի ներքո, իսկ կինը ծննդաբերեց ռուս զինվորականի մեքենայում, ով նրան բերեց ծննդատուն, բայց այնտեղ տեղ չկար։ Ի դեպ, հենց ռուս զինվորն է դարձել իր երրորդ դստեր կնքահայրը։
Վերջերս նա ինձ զանգահարեց ասելով, որ պարտվել է։ Նա կորցրել է իր Հայաստանը՝ Փաշինյանի ղեկավարած հայաստանը: Նա և իր կինը գրեթե վերջինն էին, ովքեր լքեցին Ղարաբաղը։
Միշային Եվրամիությունը պետք չէ: Այն ամենից հետո, ինչ արել է իր հայրենի երկիրը, այն դադարել է հայրենի լինելուց։ ԵՄ-ին անդամակցելու ցանկությունը նա ընկալել է որպես հերթական դավաճանություն։ Միշան ուզում է գնալ Ռուսաստան, քույրերն ասել են, որ այնտեղ անվտանգ է, մեծացրու երեխաներին, աշխատիր արժանապատվորեն, մի դարձիր հերոս: Հայաստանը տարիներ շարունակ կոչ է անում բոլորին հերոսանալ, և մարդիկ հոգնել են դրանից։ Նրանք հոգնել են, և հիմա գնում են Ռուսաստան ցանկանալով խաղաղություն և հանգիստ կյանք։
