Տարահանվում էինք շարասյուններով .Գաղթի ճանապարհին մահացած տատիկի ձեռքում անձնագիրն էր, մյուսում՝ թաշկինակի մեջ մի բուռ հող՝ մեջը մի խաչ․․․

«Դժոխքի ճանապարհին ինչ ասես, որ չի եղել, բայց մի դեպք անջնջելի կմնա իմ հիշողության մեջ»,- Oragir.News-ի հետ զրույցում պատմում է Թաղավարդից բռնագաղթված 76-ամյա մանկավարժ Յուրի Բեգլարյանը։ «Տարահանվում էինք շարասյուններով։ Հատկապես վերջին օրերին ամենուր սարսափ էր, քանի որ ստուգում էին մեքենաների թափքերը, շարժիչների հատվածը, նստատեղերը, նույնիսկ պայուսակներն ու դրամապանակները՝ տարբեր պատճառաբանություններով։ Մեզ հետ մի տարեց տատիկ կար, ով ճանապարհի մեծ մասը «քնած» էր։ Երբ ռուս սպան մեզ ստուգում էր, փորձեցինք տատիկին արթնացնել, նա «մեծահոգաբար» ասաց, որ պետք չէ․ «Պուստ բաբուշկա սպիտ»։

Պարզվեց, որ տատիկը մահացել էր։ Միայն անձնագրից իմացանք, որ նա Հադրութի «Հողեր» գյուղից էր։ Տատիկի մի ձեռքում անձնագիրն էր, մյուսում՝ թաշկինակի մեջ մի բուռ հող՝ մեջը մի խաչ․․․ մարմինս փշաքաղվել էր, ես ինձ լավ չէի զգում, բայց այդ պահին լռությունը կարևորներից կարևորագույնն էր»,- ասում է մեր զրուցակիցը։

Յուրի Բեգլարյանը վայրիվերումներով լի կյանք է ունեցել։ Երբեմնի հարգված ու հայտնի մտավորականը հայրենիքի համար իր ամենաթանկերին է նվիրել․ ավագ որդին և դստեր ամուսինը արցախյան առաջին պատերազմի զոհերից են, երկրորդ որդին՝ 44-օրյա պատերազմի հաշմանդամ։ Ասում է՝ կինս չդիմացավ այս ցավերին՝ մի կյանք էր ավանդեց՝ թողնելով մի ողջ ընտանիքի լուծ իմ ծեր ուսերին։ «Ամբողջ երկրային կյանքս անցել է փորձությունների միջով, մասնակիցն եմ եղել Արցախյան շարժմանն ու բոլոր պատերազմների ու հաղթանակների, բայց՝ ոչ պարտությանը, քանի որ ես 76 տարեկանում էլ շարունակում եմ երազել, հուսալ, որ կգա հաղթանակի տարիները և մենք կհայրենադարձվենք մեր հայրենի օջախներ»,- ասում է Յուրի Բեգլարյանը։ © ORAGIR.NEWS