Հայաստանին է մոտենում հաջորդ ցիկլոնը          Կամ պետք է էլի զիջենք կամ՝ կլինի պատերազմ... Սարսռել կարելի է այն մտքից՝ թե տավուշցիները որոշել են ինքնապաշպանական խմբեր ստեղծել իրենց գյուղերը պաշտպանելու համար       Մեզ թողեք մենք այդ ճանապարհով գնանք, մենք ձեր թշանամին ու մեր թշնամի չենք, մենք դավաճան չենք, մենք հող ծախող չենք    

28 նոյ 2019 14:54

Հերթական փորձանքը՝ Արսեն Թորոսյանից. միջին խավը՝ հարվածի տակ

Առողջապահության  նախարար Արսեն Թորոսյանը հիմա էլ որոշել է լծվել Հայաստանի ազգաբնակչության աշխատող հատվածի կյանքը ավելի բարդացնելու գործին՝ նոր հարկատեսակի սահմանման միջոցով: Առաջադեմ նախարարը ցանկանում է 2022-ից ներդնել առողջապահության համապարփակ ապահովագրության հայեցակարգ: Ըստ նախարարության ներկայացրած հայեցակարգի՝  նախատեսվում է Հայաստանում սահմանել առողջապահության հարկ՝ աշխատավարձի 6%-ի չափով. յուրաքանչյուր գրանցված աշխատող հանդիսացող քաղաքացի ամսական իր աշխատավարձից ստիպված է լինելու վճարել 6% առողջապահության հարկ:

Հետաքրքական է, որ Թորոսյանը, փորձելով հիմնավորել սեփական «նոու-հաուն», հիմնականում հղում է կատարում, մասնավորապես, հասարակական համերաշխության սկզբունքին, և համոզիչ թվալու համար նույնիսկ փորձում է թվարկել, թե ովքեր են մտնում չաշխատող զանգվածի մեջ. այդպիսիք, պարզվում է, աշխատողների ծնողներն են, անչափահաս քույրերն ու եղբայրները և այլն: 

Թե որը կարող է լինել Թորոսյանի՝ այս խնդրում ցուցաբերած անբնական շահագրգռվածության բուն պատճառը, թերևս, վերլուծելու մի առանձին թեմա է, սակայն այս պարագայում ամենաէականը խնդրին օբյեկտիվ հայացք նետելու ճանապարհով պարզելն է, թե ի վերջո այս ամենի արդյունքում ինչ խնդիրների կարող է բախվել հասարակությունը: 

Նախ՝ միանգամից պետք է ֆիքսել, որ աշխատող մարդու ուսերին, ով մի կերպ է ծայրը ծայրին հասցնում, 6%-ի չափով հավելյալ հարկային բեռ դնելը խնդրահարույց է դառնում բոլոր դեպքերում: Բացի դա, առաջ է գալիս նաև արդարության հարց. վերջիվերջո որքանո՞վ է արդար, երբ պետությունը պարտադրում է աշխատող մարդուն վճարել չաշխատողի կամ ասենք փաստացի աշխատանք ունեցող, բայց ստվերում գործունեություն ծավալող քաղաքացիների փոխարեն: Թորոսյանը հաշվարկե՞լ է, թե ստվերի նման ահռելի ծավալների պարագայում ինչպիսի խնդիրներ են առաջ գալու, եթե իսկապես նախաձեռնությունն  այս տեսքով կյանքի կոչվի: Կամ եթե պետությունը գնում է պարտադրանքի ճանապարհով, ապա առնվազը պարտավոր է լինելու ասենք ԽՍՀՄ օրինակով քրեականացնել պարապուրդի մատնված լինելը, չաշխատելը, ձրիակերությունը: Գուցե այդ դեպքում  աշխատողների վրա դրված բեռը թեթևանա, իսկ պարապ-սարապների թիվն էլ հասնի իր պատմական մինիմումին: Չնայած այդ դեպքում էլ անմիջապես առաջ է գալու բավարար թվով աշխատատեղերի չգոյության խնդիրը, ու Փաշինյանն այլևս չի կարողանալու հասարակությանը համոզել, թե իբր աշխատանք կա, բայց աշխատող չկա:

Երբ այս անենին գումարվում են անխուսափելի կոռուպցիոն ռիսկերը, առողջապահության համակարգում վաղուց հրամայական դարձած, բայց այդպես էլ կյանքի չկոչվող բարեփոխումների հարցը և այլ նմանօրինակ խնդիրներ, պատկերն ամբողջական է դառնում ու է՛լ ավելի անհրապույր: Փոխարենն անելու ամեն ինչ՝ վերջապես երկրում կայացնելու, ոտքի հանելու միջին խավը, արսենթորոսյաններն իրենց «գյուտերով» է՛լ ավելի են բարդացնում առանց այն էլ աննախանձելի վիճակում գտնվող շերտի վիճակը, որը միայն բարակում է:

Իսկ հաշվարկը, թերևս, պարզ է և հարցերի պատասխանը կրկին գտնվում է պոպուլիզմի տիրույթում. շատ հավանական  է, որ իշխանություններն այս ճանապարհով փորձում են շահել հասարակության զգալի հատվածի համակրանքն ու իբր ցույց տալ, որ հոգ են տանում խոցելի շերտերի մասին: Վերջիվերջո նրանք էլ են հասկանում, որ նման տնտեսական քաղաքականության շարունակականության դեպքում աշխատողների թիվը գնալով ոչ թե ավելանալու է, այլ նվազելու, ինչը ստիպում է քաղաքական հաշվարկներն իրականացնելիս ավելի «կրեատիվ» գտնվել ու թիրախավորել հնարավորինս լայն մասսաներին՝ հատկապես հաշվի առնելով 2022-ի նուրբ սպեցիֆիկան. ընտրությունները 2023-ին են:

tert.am




Մեկնաբանություններ


Համընկնող լուրեր